John 11

Rozdział 11

1A był chory pewien człowiek, Łazarz z Betanii ^a, z miasteczka Marii ^b i jej siostry Marty. 2A to była ta Maria ^c, która namaściła ^d Pana maścią i wycierała jego nogi swoimi włosami. Jej to brat, Łazarz, chorował. 3Siostry więc posłały ^e do niego wiadomość: Panie, oto ten, którego miłujesz, choruje. 4A gdy Jezus to usłyszał, powiedział: Ta choroba nie jest na śmierć ^f, ale na chwałę Bożą ^g, aby przez nią był uwielbiony Syn Boży. 5Jezus zaś miłował Martę i jej siostrę, i Łazarza. 6A gdy usłyszał, że choruje, został jeszcze dwa dni w miejscu, w którym przebywał. 7Lecz potem powiedział do swoich uczniów: Chodźmy znowu do Judei. 8Uczniowie mu powiedzieli: Mistrzu, Żydzi dopiero co usiłowali cię ukamienować ^h, a znowu tam idziesz? 9Jezus odpowiedział: Czyż dzień nie ma dwunastu godzin? Jeśli ktoś chodzi we dnie, nie potknie się, bo ⁱ widzi światłość tego świata. 10A jeśli ktoś chodzi w nocy ^j, potknie się, bo nie ma w nim światłości. 11To powiedział, a potem dodał: Łazarz, nasz przyjaciel, śpi ^k, ale idę, aby obudzić ^l go ze snu. 12Wtedy jego uczniowie powiedzieli: Panie, jeśli śpi, będzie zdrowy. 13Ale Jezus mówił o jego śmierci, lecz oni myśleli, że mówił o zaśnięciu zwykłym snem. 14Wówczas Jezus powiedział im otwarcie: Łazarz umarł. 15I ze względu na was raduję się ^m, że mnie tam nie było, abyście uwierzyli. Ale chodźmy do niego. 16Wtedy Tomasz ⁿ, zwany Didymos, powiedział do współuczniów: Chodźmy i my, aby z nim umrzeć. 17Kiedy Jezus przyszedł, zastał go już cztery dni leżącego w grobie. 18A Betania była niedaleko Jerozolimy, w odległości około piętnastu stadiów. 19A wielu Żydów przyszło do Marty i Marii, aby je pocieszyć ^o po stracie brata. 20Gdy Marta usłyszała, że Jezus nadchodzi, wybiegła mu naprzeciw. Ale Maria siedziała w domu. 21I powiedziała Marta do Jezusa: Panie, gdybyś tu był, mój brat by nie umarł. 22Ale i teraz wiem, że Bóg da tobie, o cokolwiek ^p go poprosisz. 23Jezus jej odpowiedział: Twój brat zmartwychwstanie. 24Marta mu powiedziała: Wiem, że zmartwychwstanie przy zmartwychwstaniu ^q w dniu ostatecznym. 25I powiedział do niej Jezus: Ja jestem zmartwychwstaniem ^r i życiem ^s. Kto we mnie wierzy ^t, choćby i umarł, będzie żył. 26A każdy, kto żyje i wierzy we mnie, nigdy nie umrze ^u. Czy wierzysz w to? 27Odpowiedziała mu: Tak, Panie. Ja uwierzyłam, że ty jesteś Chrystusem, Synem Bożym, który miał przyjść na świat. 28A to powiedziawszy, poszła i potajemnie zawołała swoją siostrę Marię, i powiedziała: Jest tu Nauczyciel i woła cię. 29Gdy tylko ona to usłyszała, zaraz wstała i poszła do niego. 30A Jezus jeszcze nie wszedł do miasteczka, lecz był na tym miejscu, gdzie Marta wyszła mu naprzeciw. 31Wtedy Żydzi, którzy byli z nią w domu i pocieszali ją, widząc, że Maria szybko wstała i wyszła, poszli za nią, mówiąc: Idzie do grobu, aby tam płakać. 32A gdy Maria przyszła tam, gdzie był Jezus, ujrzała go, przypadła mu do nóg i powiedziała: Panie, gdybyś tu był, mój brat by nie umarł. 33Kiedy Jezus zobaczył ją płaczącą ^v i płaczących Żydów, którzy z nią przyszli, rozrzewnił się w duchu ^w i zasmucił się. 34I zapytał: Gdzie go położyliście? Odpowiedzieli mu: Panie, chodź i zobacz. 35I Jezus zapłakał ^x. 36Wtedy Żydzi powiedzieli: Patrzcie, jak go miłował. 37A niektórzy z nich mówili: Czyż ten, który otworzył oczy ślepego ^y, nie mógł sprawić, aby on nie umarł? 38Jezus zaś ponownie się rozrzewnił i przyszedł do grobu. Była to jaskinia, a u jej wejścia był położony kamień ^z. 39I powiedział Jezus: Usuńcie ten kamień. Powiedziała do niego Marta, siostra zmarłego: Panie, już cuchnie ^aa, bo od czterech dni leży w grobie. 40Jezus jej rzekł: Czyż nie powiedziałem ci, że jeśli uwierzysz, ujrzysz chwałę ^ab Bożą? 41Wtedy usunęli kamień z miejsca, gdzie był położony zmarły. Jezus zaś podniósł oczy w górę i powiedział: Ojcze, dziękuję ci, że mnie wysłuchałeś. 42A ja wiedziałem, że mnie zawsze wysłuchujesz, ale powiedziałem to ze względu na stojących ^ac wokoło ludzi, aby uwierzyli, że ty mnie posłałeś. 43Gdy to powiedział, zawołał donośnym głosem ^ad: Łazarzu, wyjdź na zewnątrz! 44I wyszedł ^ae ten, który umarł, mając ręce i nogi powiązane opaskami ^af, a twarz obwiązaną chustką. Powiedział do nich Jezus: Rozwiążcie ^ag go i pozwólcie mu odejść. 45Wielu ^ah więc z Żydów, którzy przyszli do Marii i widzieli to, czego Jezus dokonał, uwierzyło w niego. 46Lecz niektórzy z nich odeszli do faryzeuszy i powiedzieli ^ai im, co Jezus uczynił. 47Wtedy naczelni kapłani i faryzeusze zebrali się na naradę ^aj i mówili: Co zrobimy? Bo ten człowiek ^ak czyni wiele cudów. 48Jeśli go tak zostawimy ^al, wszyscy ^am uwierzą w niego i przyjdą Rzymianie, i zabiorą nam to nasze miejsce i naród. 49A jeden z nich, Kajfasz ^an, który był tego roku najwyższym kapłanem, powiedział do nich: Wy nic nie wiecie; 50I nie bierzecie pod uwagę, że pożyteczniej jest dla nas, żeby jeden człowiek umarł ^ao za lud, a żeby cały ten naród nie zginął. 51A nie mówił tego sam od siebie, ale będąc tego roku najwyższym kapłanem, prorokował ^ap, że Jezus miał umrzeć za ten naród; 52A nie tylko ^aq za ten naród, ale też po to, aby zgromadzić w jedno rozproszone dzieci Boże. 53Od tego więc dnia naradzali się wspólnie nad tym, aby go zabić. 54A Jezus już nie chodził jawnie wśród Żydów, ale odszedł stamtąd do krainy, która leży w pobliżu pustyni, do miasta zwanego Efraim, i tam mieszkał ze swoimi uczniami. 55A zbliżała się Pascha ^ar żydowska. I wielu z tej okolicy szło do Jerozolimy przed Paschą, aby się oczyścić ^as. 56Szukali Jezusa i stojąc w świątyni, mówili jedni do drugich: Czy myślicie, że nie przyjdzie na święto? 57A naczelni kapłani i faryzeusze wydali nakaz, aby, jeśli ktoś się dowie, gdzie jest, oznajmił to, żeby go mogli schwytać ^at.